Pozdrawiam i przepraszam - Fredrik Backman

2/25/2025

Pozdrawiam i przepraszam - Fredrik Backman

Elsa ma siedem lat i różni się od swoich rówieśników, jest bardzo dojrzała jak na swój wiek. Jej babcia ma siedemdziesiąt siedem lat i zdecydowanie nie jest typową babcią. W szkole Elsa nie ma przyjaciół, a jej jedyną przyjaciółką jest właśnie babcia, która opowiada Elsie niesamowite historie z Kraju-Między-Snem-A-Jawą. Kiedy babcia umiera, zostawia dziewczynce listy do osób, którym wyrządziła krzywdę, zabierając ją tym samym w niesamowitą podróż, pełną nieoczekiwanych przygód i nietypowych znajomości.

Zanim przeczytałam „Pozdrawiam i przepraszam” istniały tylko dwie książki, które wycisnęły ze mnie łzy na dużą skalę. Po przeczytaniu „Pozdrawiam i przepraszam” na tej liście są już trzy książki. W tym dwie napisane właśnie przez Fredrika Backmana. Niewiele mi trzeba podczas oglądania filmów, aby mnie porządnie wzruszyć. Ale w książkach... to już inna bajka. Książki, nawet te bardzo wzruszające, rzadko sprawiają, że płaczę. Jendak Backman pisze tak, że łzy same cisną się do oczu. Mówię Wam.

Najpotężniejszą mocą śmierci nie jest to, że sprawia że ludzie umierają, lecz to, że ludzie którzy zostają opuszczeni, nie chcą już żyć.

To jedna z tych książek, przy których człowiek naprzemiennie wzrusza się i śmieje. Chwyta za serce już od samego początku i nie chce puścić aż do końca. A potem zostaje w nim na długo, jeśli nie na zawsze. Lubimy takie książki, prawda? Takie, po których zostaje w sercu ślad, ważne i potrzebne, tłumaczące istotę życia i śmierci. Backman z ogromną wnikliwością prezentuje portrety ludzi mieszkających w jednym budynku i robi to oczami siedmiolatki i jej babci. Tworzy wiele niesamowitych charakterów, a postacie pojawiające się w tej powieści zawsze są po coś. Nikt tu nie jest zwyczajny, a jednocześnie każdy jest tak po prostu ludzki. Jego bohaterowie są wielowymiarowi, a dialogi zawsze przekazują jakąś prawdę o świecie, nawet tę najbardziej banalną, zmuszając do refleksji nad własnym życiem.

Z „Pozdrawiam i przepraszam” sączy się humor, smutek, tęsknota i ciepło. Jest jak kojący balsam dla duszy, oczywiście chwilę po tym jak łamie czytelnikowi serce. To wyjątkowa historia opowiadająca o radzeniu sobie z trudnościami, jakie stawia przed nami życie. O przeżywaniu żałoby nie tylko po śmierci, ale też przeszłości, z którą czasami tak ciężko się pogodzić. A także o tym, że śmierć nie zawsze oznacza koniec, a może być początkiem. I jeszcze o tym, że to normalne być innym, że warto być sobą i żyć tak, jakby nikt nie patrzył.

Przeczytałam dopiero trzy książki Fredrika Backmana, a już dwie złamały mi serce. Co więc teraz robię? Czytam kolejną i zamierzam przeczytać wszystkie, które napisał. Dobrowolnie oddam się w jego ręce i pozwolę mu złamać swoje serce raz za razem, bo pisze książki, które warto czytać. I dla których warto się poświęcić.

Fredrik Backman, Pozdrawiam i przepraszam, tłumaczenie: Magdalena Greczichen, Wydawnictwo Sonia Draga 2017

Czytaj »

Wrzenie - Izabela Janiszewska

2/21/2025

Wrzenie - Izabela Janiszewska

Larysa Luboń próbuje pogodzić się ze stratą bliskiej osoby. Porzuciła dziennikarstwo i teraz pracuje nocą jako taksówkarka. Pewnego wieczoru do jej auta wsiada tajemniczy nieznajomy i wciąga dziewczynę w niebezpieczną grę, zmuszając Larysę do powrotu do świata, z którego tak bardzo próbowała uciec. Równolegle komisarz Leon Mruk prowadzi śledztwo w sprawie okrutnych zbrodni na kobietach. Na celowniku ma już podejrzanego, musi jednak udowodnić mu winę, a to znacznie trudniejsze niż mogłoby się wydawać, gdyż podejrzany to szczególnie bystry manipulator, który dodatkowo działa policjantowi na nerwy.

Cóż to była za emocjonalna przygoda! Czytałam wszystkie książki Izabeli Janiszewskiej, więc nie powinno mnie to szczególnie dziwić, a jednak za każdym razem autorka potrafi mnie pozytywnie zaskoczyć. Dzieje się dużo - mamy tu prywatne śledztwo Larysy, śledztwo komisarza Mruka i dodatkowo brat Larysy prowadzi własne poszukiwania, a każdy z tych wątków jest niesamowicie ciekawy i angażujący. Akcja pędzi do przodu nie zwalniając nawet na chwilę, a głos Filipa Kosiora czytającego audiobooka dopełnił tę historię. Bo dla mnie wszystkie książki Janiszewskiej mają głos właśnie tego lektora, a to połączenie tworzy spójną całość.

Cudza dusza to ciem­ny las. Nigdy nie po­znasz, co w dru­gim sie­dzi. Może nie każdy, kto robi zło, jest zły.

Choć mamy tu postaci znane już z trzytomowego cyklu oraz z „Nocy kłamstw”, to można czytać „Wrzenie” nie znając poprzednich książek. Zachęcam jednak przeczytać również cykl („Wrzask”, „Histeria” i „Amok”), gdyż dzięki temu lepiej poznajemy główną bohaterkę i nieco łatwiej będzie zrozumieć niektóre jej mało racjonalne decyzje. Bohaterowie najnowszej książki są skrojeni tak, jak lubię. Są żywi, prawdziwi, obarczeni niełatwą przeszłością, a wraz z rozwojem akcji poznajemy ich nieco bardziej. Różnią się między sobą, są wyraziści i łatwo ich polubić. Jak zwykle przywiązałam się do nich i z nutą nostalgii kończę każdą z książek autorki, mając apetyt na więcej i więcej. Postać psychoterapeuty nie zniknie z mojej głowy przez długi czas i jest żywym (no prawie) dowodem na to, jak świetnie Izabela Janiszewska kreuje swoich bohaterów. Łącząc ich z fabułą tak, że ciężko odłożyć książkę, nim dotrze się do ostatniego zdania. Nie brakuje tu też dobrego humoru i ciętych ripost. Jak na dobry kryminał przystało.

Zakończenie wgniotło mnie w podłogę i choć szybkie i niespodziewane, to wciąż spójne z fabułą. Pisarka potrafi wprowadzić czytelnika w maliny i zrobiła to bardzo dobrze po raz kolejny. Jestem zachwycona tą historią i już nie mogę doczekać się kolejnej książki spod jej pióra. Mam nadzieję, że nie będę musiała czekać zbyt długo!

Izabela Janiszewska, Wrzenie, Czwarta strona 2025

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »

Wielka magia. Odważ się żyć kreatywnie - Elizabeth Gilbert

2/18/2025

Wielka magia. Odważ się żyć kreatywnie - Elizabeth Gilbert

Elizabeth Gilbert to amerykańska pisarka, autorka wielu książek - między innymi: „Botanika duszy”, „Miasto dziewcząt” oraz bestsellerowego tytułu „Jedz, módl się, kochaj”. Na jej książkę (poradnik) - „Wielką magię” - trafiłam przypadkiem w bibliotece, a słowa „Odważ się żyć kreatywnie” przemówiły do mnie tamtego dnia na tyle, że wróciłam z nią do domu. I jak teraz o tym myślę, to dochodzę do wniosku, że to wcale nie był przypadek!

Jak już zaczęłam czytać, to nie mogłam się oderwać! Oczarowała mnie ta książka, bo choć wiele w niej prostych i oczywistych prawd i wskazówek, to jednak nie myślałam o tym na co dzień, a już na pewno ich nie stosowałam. Otworzyła kilka zamkniętych drzwi w mojej głowie, a jeden z rozdziałów dosłownie wzburzył we mnie lawinę, z której wykluł się bardzo ciekawy pomysł! Elizabeth Gilbert inspiruje to twórczego i kreatywnego życia, rozpracowuje blokady, które mogą się pojawiać w związku z tym i pokazuje jaką cenę płacimy, jeśli chcemy coś tworzyć, a nie tworzymy. Kiedy chcemy żyć kreatywnie, na swój własny sposób, a tego nie robimy. Ale pokazuje też co musimy znieść, jakie przeszkody pokonać, aby iść własną ścieżką i nie zbaczać z niej zbyt często.

Zafascynowała mnie jedna z historii opowiedzianych w książce, a mianowicie to jak Elizabeth Gilbert „przekazała” swój pomysł na książkę innej autorce - Ann Patchet. Pewnego dnia Gilbert wpadła na świetny pomysł na powieść i zaczęła go realizować, jednak z czasem entuzjazm osłabł, a inne obowiązki i projekty sprawiły, że porzuciła go. Kiedy chciała wrócić do niego po jakimś czasie, okazało się, że plik zniknął z jej komputera. Tego co było dalej, dowiecie się czytając książkę, ale przyznam, że miałam ciary na rękach i uwierzyłam w tytułową wielką magię.

Czy masz odwagę? Czy masz odwagę pokazać światu swoją pracę? Skarby ukryte w Twoim wnętrzu liczą, że powiesz TAK.

To jeden z tych tytułów, które zostają w głowie na długo po przeczytaniu. Składa się z krótkich rozdziałów, przez co pochłania się ją bardzo szybko. Dużo w niej o ciekawości do świata, przełamywaniu swoich wewnętrznych barier, trochę o strachu i odwadze do tworzenia sztuki i życia, o jakim się marzy. Być może od dawna myślicie o wydaniu własnej powieści albo chcecie odnaleźć w sobie iskrę kreatywności, która tli się w Was od dawna, a może przygasła na jakiś czas. Jeśli tak, to zdecydowanie pozycja dla Was. I niech nie zrazi Was jej banalność. Warto zadumać się przy niej na jakiś czas.

To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale na pewno nie ostatnie. Po lekturze „Wielkiej magii” mam ochotę poznać jej powieści, a znając już częściowo proces ich powstawania zza kulis, jestem jeszcze bardziej ciekawa! I koniecznie muszę zaopatrzyć się we własny egzemplarz, bo chciałabym do niej jeszcze wracać.

Tytuł: „Wielka magia. Odważ się żyć kreatywnie”

Tytuł oryginału: Big Magic

Autorka: Elizabeth Gilbert

Tłumaczenie: Bożena Jóźwiak

Wydawnictwo: Rebis

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »

Normalni Ludzie - Sally Rooney

2/14/2025

Normalni Ludzie - Sally Rooney

Marianne i Connell to nastolatkowie dorastający w dwóch zupełnie różnych domach, w jednym małym miasteczku. On to lubiany sportowiec, ona - dziwna dziewczyna z bogatego domu, która unika ludzi. Na co dzień mijają się bez słowa, w szkole udają, że nie są sobą zainteresowani, nie przyznają się znajomym do relacji, jaka rozwija się między nimi w ukryciu. I która zmienia się wraz z biegiem czasu, zmieniając także życie tej dwójki.

„Normalni ludzie” to książka, która z początku nie wydawała mi się niczym wyjątkowym, ot zwyczajna opowieść o młodych ludziach, którzy trochę pogubili się w życiu, a trochę nie radzą sobie z tym, co ich dotknęło. Ale im dłużej o niej myślę, tym bardziej dostrzegam jej złożoność. Jest w tej krótkiej historii coś, co zapada w pamięć, co zostaje gdzieś w zakamarkach umysłu i powraca jak bumerang.

Historia zaczyna się w momencie, kiedy dwójka nastolatków zbliża się do siebie. Każdy kolejny rozdział to przeskok o kilka miesięcy, gdzie zastajemy bohaterów w różnych życiowych sytuacjach, lepszych i gorszych momentach życia. Wkradamy się w ich życie dosłownie na chwilę, aby za moment już przenieść się w czasie o kolejne kilka miesięcy. Zastajemy ich z tym co już mają, nie znając wszystkich szczegółów. Podobała mi się ta ulotność, forma przekazu. Podoba mi się wnikliwość, z jaką Sally Rooney obserwuje i opowiada o problemach i relacjach międzyludzkich. To, jak operuje słowem. Uwielbiam dialogi, które tworzy, rozmowy między bohaterami są z jednej strony odważne, a z drugiej zaś brakuje im tej odwagi, by otwarcie mówić o tym, co naprawdę myślą i co czują.

Autorka zrzuca na barki Marianne i Connella przeżycia i doświadczenia, które mają ogromny wpływ na ich przyszłość, na całe życie. Kreuje przed czytelnikiem obraz tego, jak traumy i skrywane emocje ciążące czasami już od wczesnych lat życia wpływają na podejmowane decyzje i mogą prowadzić do autodestrukcji. Sposób w jaki pisarka przekazuje nam tę historię jest bardzo intymny i skoncentrowany na tej dwójce, jakby cały świat poza nimi nie miał większego znaczenia. Są tu pewne sceny, które poruszyły we mnie wiele wrażliwych strun, przez co czuję pewną więź z bohaterami, jednocześnie mając wrażenie, że nie znam ich zbyt dobrze. Czuję, że to jedna z tych książek, które zostaną ze mną na długo, które będą wracać i które będę analizować jeszcze przez długi czas. Cieszę się, że ją przeczytałam. I że przede mną jeszcze dwie książki autorki do odkrycia ❤️

Na podstawie „Normalnych ludzi” powstał serial, który chętnie obejrzę.

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »

Skalne miasto Adršpach - walentynkowy wyjazd do Czech na jeden dzień

2/13/2025

Skalne miasto Adršpach - walentynkowy wyjazd do Czech na jeden dzień

Wiem, że Walentynki dopiero jutro, ale oboje z mężem mamy to do siebie, że jak już mamy dla siebie prezent, rzadko potrafimy wytrzymać z wręczeniem go do tej konkretnej okazji. I tak oto w poprzedni piątek dostałam książkę „Schronisko, które przestało istnieć” Sławomira Gortycha oraz tajemniczą kopertę z biletami na wycieczkę do Skalnego miasta w Czechach, tuż przy granicy z Polską. Postanowiliśmy wybrać się tam już w niedzielę. Chcąc dotrzeć jak najwcześniej, obudziliśmy się o 4:20, a już o 5:00 byliśmy w samochodzie. Droga na miejsce zajęła nam niecałe trzy godziny. To bardzo popularna lokalizacja, spodziewaliśmy się więc większej ilości osób nawet zimą, jednak po przyjeździe na miejsce okazało się, że jesteśmy jedyni na parkingu. Mróz szczypał nas w policzki jak tylko opuściliśmy wnętrze rozgrzanego samochodu, a termometr wskazywał zawrotne -7 stopni. Po chwili dołączyło do nas jedno małżeństwo, a przez całą około trzygodzinną trasę minęliśmy się z innymi ludźmi maksymalnie trzy razy. Było więc idealnie, bo kiedy jestem w górach, nie lubię tłumów i unikam późnych godzin zwiedzania jak ognia.

Początek wędrówki był bardzo łatwy - kroczyliśmy szeroką, ale oblodzoną drogą, była jednak pokryta piaskiem i szło się bardzo wygodnie. W pewnym momencie (od Małego Wodospadu) zaczęła się nieco trudniejsza część trasy, a mianowicie schody - w górę i w dół. Nie była to bardzo męcząca przeprawa, jednak schodów było sporo, a pokryte lodem zmuszały nas do ostrożnego stąpania po nich. Niektóre były szerokie i wygodne, inne ciasne i strome. Przyznam, że był to mój ulubiony moment tej wyprawy, a z każdymi pokonanymi schodami widoki zmieniały się, zachwycając jeszcze bardziej. Jeśli oglądaliście „Opowieści z Narnii”, to musicie wiedzieć, że część scen kręcono właśnie tutaj. Niesamowite, prawda?

Przez całą trasę skalnym labiryntem mijaliśmy niezwykłe formacje skalne, upstrzone porostami w przepięknych kolorach. Pogoda nam dopisała i mimo mrozu, zastaliśmy cudowne poranne światło, a słońce przepięknie ocieplało skały, tworząc niemałe widowisko. Była to uczta dla oczu i duszy. Uwielbiam góry, czuję się w nich świetnie i bez względu na to czy to Tatry, czy niższe pasma, cieszy mnie każdy mały wypad, gdzie mogę podziwiać piękno natury, skały i malownicze górskie krajobrazy. Nie zabrakło tego również podczas tej wycieczki. Formacje skalne mają tu swoje nazwy np. Dzban, Głowa cukru, Wieża Elżbiety czy Kochankowie. Przyznam szczerze, że moja wyobraźnia kiepsko działała patrząc na nie, bo niewiele kształtów udało mi się dopasować do tych nazw, była to jednak ciekawa zabawa! A moją ulubioną formacją była wspomniana wcześniej nazwa Kochankowie. W porannym świetle robiła niesamowite wrażenie. Możecie zobaczyć ją na zdjęciu poniżej.

Już wchodząc na szlak po lewej stronie zauważyliśmy jeziorko, które spora część turystów obchodzi w pierwszej kolejności. My zdecydowaliśmy się obejść je wracając na parking, aby mieć jak największy luz na głównym szlaku, choć okazało się to zbędne, bo praktycznie nie było tu ludzi. Jeziorko ścięte lodem i otoczone skałami zrobiło na mnie wrażenie, a trasa wokół niego była przyjemna i widokowa. Wiodła przez las, ale nie zabrakło na niej moich ulubionych schodów. Wyobrażam sobie, że jeszcze piękniej prezentuje się to miejsce jesienią, kiedy liście przybierają rdzawe barwy. I kto wie, może jeszcze wrócimy tu o tej porze roku, aby to sprawdzić.

Skoro już wiem, że w zimowe poranki nie ma tu ludzi, będę polecać każdemu taką porę. Choć świetnie zwiedza się góry wiosną, latem i wczesną jesienią, to zima też ma swoje uroki. Szczególnie podczas wschodu i zachodu słońca góry nabierają wyjątkowej aury, a prześlizgujące się po skałach pomarańczowe promienie słońca dodają im uroku.

Naszą małą podróż zakończyliśmy odwiedzając czeskie sklepy w pobliskim miasteczku Broumow (w niedzielę sklepy są w Czechach otwarte) i zaopatrując się w ciekawe produkty dla siebie i znajomych. Następnie zjedliśmy obiad w Restauracji u Kostela, gdzie przed drzwiami powitał nas... kot! A że stamtąd już rzut beretem do jednej z ciekawszych kawiarni, w jakich kiedykolwiek byliśmy, to skoczyliśmy jeszcze do Nowej Rudy. Kawiarnia, o której mowa to Biała Lokomotywa i już na samym wstępie wyróżnia ją od innych to, że nie dostajemy tam klasycznej karty menu, tylko obsługa przekazuje nam menu ustnie, doradzając przy okazji. Druga ciekawa rzecz to kawy podane w wyjątkowy sposób, bo znajdziemy tu np. kawę z żółtkiem przepiórczym, kiszoną pomarańczą czy serem. Zdecydowanie warto tam wstąpić, jeśli będziecie w okolicy! Kawy smakują wyśmienicie, byliśmy tam już drugi raz i na pewno jeszcze wrócimy.

Więcej zdjęć z tego wyjazdu wrzuciłam na mojego Instagrama, a jeśli jeszcze mnie nie obserwujesz, to zapraszam. Publikuję tam o książkach zdecydowanie częściej niż tutaj, a na stories znajdziesz moją małą codzienność oraz cztery urocze i puszyste koty.

Organizując górskie wycieczki, przy szukaniu praktycznych wskazówek i planów tras, najczęściej zaglądam na bloga Hasające Zające - to jeden z moich ulubionych blogów podróżniczych, a ich publikacje niejednokrotnie zaoszczędziły mi czas i nerwy w podróży. Zdecydowanie warto tam zaglądać również w poszukiwaniu inspiracji na kolejne wycieczki, ja jestem oczarowana za każdym razem!

Czytaj »

Śmierć Pani Westaway - Ruth Ware

2/11/2025

Śmierć Pani Westaway - Ruth Ware

Po śmierci ukochanej matki, Hal zostaje sama. Bez rodziny i bez pieniędzy, w nędznym i zimnym wynajmowanym mieszkaniu w Brighton. Kiedy nieopłacone rachunki piętrzą się przed nią, a mężczyzna, od którego pożyczyła pieniądze upomina się o swoje, Hal otrzymuje tajemniczy list. Dowiaduje się z niego, że zmarła jej babcia, mieszkająca w wielkiej posiadłości w Kornwalii, a Hal jest jednym ze spadkobierców. I pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że dziadkowie Hal nie żyją od ponad dwudziestu lat.

Lubię takie książki. Owiane nutką tajemnicy, skrywające na swoich kartach mroczny sekret, który strona po stronie niesie czytelnika aż do zaskakującego finału. Książki, które rozgrzewają się powoli tylko po to, aby tuż na samym końcu rozpalić się pełnym blaskiem i dostarczyć dreszczyku emocji. Takie prowadzone powoli i spokojnie, ale trzymające w uczuciu niepewności. Czerpię z nich nieopisaną satysfakcję, działają na mnie wręcz odprężająco, mimo czającego się w ich zakamarkach niepokoju.

„Śmierć Pani Westaway” to nie jest klasyczny kryminał, gdzie mamy krwawą zbrodnię i musimy znaleźć sprawcę. Mamy tu jednak skrywaną od wielu lat tajemnicę i intrygującą zagadkę, której rozwiązanie nie jest wcale takie oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Ruth Ware stworzyła bardzo klimatyczną powieść, której niesamowitą aurę buduje między innymi profesja głównej bohaterki (Hal jest tarocistką) oraz stara, zimna posiadłość w Kornwalii. Podoba mi się styl pisarski autorki - lekki i komfortowy, a jednocześnie elektryzujący i podszyty niepokojem. Autorka wciągnęła mnie w swoją opowieść sprawiając, że z ciężkim sercem odkładałam ją na bok, a kiedy już naprawdę musiałam to zrobić, ciągle o niej myślałam.

Każdy ma ja­kieś ta­jem­ni­ce, ja­kieś rze­czy do ukry­cia, i jest w sta­nie wiele – cza­sem nie­wia­ry­god­nie wiele – zro­bić, by ich nie wy­ja­wić.

Opisane tu wydarzenia mają miejsce w teraźniejszości, jednak czytając tę książkę ma się wrażenie, jakbyśmy cofali się w czasie o kilkadziesiąt lat i to było naprawdę niesamowite uczucie. Bohaterowie są ciekawi, fabuła angażująca i wwiercająca się w umysł już od pierwszej strony, skomplikowana, ale wyważona. Cała atmosfera tej powieści jest dokładnie taka, jak lubię. Powtórzę się, ale warto to podkreślić - „Śmierć Pani Westaway” ma w sobie niepowtarzalny klimat starego domu, gotyckość, nutę ciężkości. Trzeba to poczuć na własnej skórze!

To nie było moje pierwsze spotkanie z autorką, bo wcześniej czytałam już „Pod kluczem” i to również była niesamowita historia, dlatego muszę sięgnąć też po inne książki Ruth Ware. A jest w czym wybierać, bo jeśli dobrze liczę, mamy na naszym polskim rynku już osiem jej książek.

Tytuł: „Śmierć Pani Westaway”

Tytuł oryginału: The Death of Mrs. Westaway

Autorka: Ruth Ware

Tłumaczenie: Anna Tomczyk

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »

Szwajcara - Jen Beagin

2/02/2025

Szwajcara - Jen Beagin

Skończywszy wieloletni związek, Greta przenosi się do niemal trzystuletniego domu swojej przyjaciółki Sabine. Dom, nadgryziony zębem czasu, wymaga remontu i zaopiekowania, zupełnie tak jak jego mieszkanki. Pracą Grety jest spisywanie rozmów z sesji terapeutycznych niekonwencjonalnego seksuologa, a Greta, która lubi plotki i zaglądanie z ukrycia w cudze życiorysy, dobrze odnajduje się w swojej pracy. I zaczyna fascynować się jedną z pacjentek swojego pracodawcy - zamężną Szwajcarką o imieniu Flavia, którą prywatnie nazywa tytułową Szwajcarą. Tak wplątuje się w serię zdarzeń, przez które życie Grety już nigdy nie będzie takie samo, jak wcześniej.

Czytanie „Szwajcary” było dla mnie bardzo ciekawą przygodą, a opisana tu historia pochłonęła mnie tak mocno, że przeczytałam ją w dwa dni. Kiedy myślę o tej powieści, do głowy przychodzą mi trzy słowa: nietuzinkowa, inna, dzika. Bo taka właśnie jest „Szwajcara” - inna niż wszystkie powieści, które do tej pory czytałam, z nietuzinkową fabułą, którą nie sposób porównać do czegoś, co już znam oraz na swój sposób dzika, żyjąca własnymi regułami, tak jak jej bohaterowie. 

Greta zdążyła już wówczas spisać sześćdziesiąt osiem sesji dla Oma i zaczęła myśleć, że skoro wszyscy mają traumę, to może nikt jej nie ma, łącznie z nią. A potem usłyszała, jak Szwajcara narzeka na ludzi od traumy, porównuje ich do Trumpa i karci za wykorzystywanie traumatycznych przeżyć jako alibi od wszystkiego, a Greta poczuła się tak, jakby Szwajcara zwracała się bezpośrednio do niej, ponieważ Greta przez ponad trzydzieści lat po cichu kuśtykała, podpierając się własną chujową historią, i może nadszedł czas, by odłożyć kule. Może Szwajcara miała ją czegoś nauczyć o życiu. O braniu odpowiedzialności. O tym, jak wykorzenić użalanie się nad sobą i być może zastąpić je czymś pożytecznym.

Głównymi bohaterkami powieści są kobiety - Greta i Flavia. Ich życiorysy bardzo się różnią, lecz znajdują w sobie pewne podobieństwa, które zbliżają je do siebie. Choć zbliża je także buzujący między nimi kontrast. Greta ma czterdzieści pięć lat, jest samotna, mieszka w starym domu z ogromnym ulem dla pszczół przy suficie, nieco pokręconą przyjaciółką i osobliwym psem Piñonem. Flavia to dwudziestoośmioletnia ginekolożka, mieszkająca w pięknym domu z mężem i ułożonym psem Silasem. Obie przeszły traumatyczne wydarzenia, ale każda z nich przeżywa je na swój własny sposób. Są skrojone nieprzewidywalnie, momentami histerycznie, co dodaje smaczku tej lekturze, bo nie ma nic lepszego niż nieszablonowi bohaterowie, których reakcje nie tak łatwo odgadnąć. Moją sympatię wzbudziła również Sabine - postać bardzo oryginalna i niesztampowa, kryjąca w sobie dużą wrażliwość, ukrytą gdzieś pod maską obojętności.

Narrację poprowadzono w bardzo ciekawy sposób i świetnie urozmaicają ją tworzone przez Gretę transkrypcje z sesji oraz pisane przez nią listy do nieżyjącej już matki. Jen Beagin świetnie operuje słowem, tworząc nieokiełznaną fabułę, wciągająca już od pierwszych stron. Choć sporo tu traumy i smutku, to autorka opowiada wszystko w sposób groteskowy, przez co historia staje się łatwiejsza w odbiorze, a wciąż przekazuje to, co ma przekazać. Beagin świetnie wyważyła tę opowieść i z przekonaniem mogę nazwać ją słodko-gorzką historią o odnajdywaniu siebie na nowo, próbie wzięcia odpowiedzialności za swoje życie i zmierzenia się z upchaną w najciemniejszy kąt traumą. „Szwajcara” to książka nieco dziwaczna, czasami balansująca na granicy absurdu, a mimo tego wciągająca bez reszty. Ciężko tak po prostu odłożyć ją na bok, kiedy serwowane są czytelnikowi tak niesamowite sploty zdarzeń, które niejednokrotnie grożą niepohamowanymi wybuchami śmiechu. No i są tu pszczoły, pieski i… osiołki! 

Bardzo dobrze odnalazłam się w „Szwajcarze” i jest to na pewno jedna z lepszych książek, jakie dane mi było czytać. Odnoszę wrażenie, że to książka, która podzieli czytelników na dwa obozy: zauroczonych jej dziwacznością oraz przeciwników tejże dziwaczności. Ja zdecydowanie znajduję się w tym pierwszym i mam szczerą nadzieję, że i Wam lektura ta przypadnie do gustu i odnajdziecie w niej coś dla siebie. Zdecydowanie warto zainteresować się tą pozycją!

Tytuł: „Szwajcara”

Tytuł oryginału: Big Swiss

Autorka: Jen Beagin

Tłumaczenie: Kaja Gucio

Wydawnictwo: Czarne, seria Powieści

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »

Saga rodziny Florio - Stefania Auci | Sycylijskie lwy, Zima lwów

2/02/2025

Saga rodziny Florio - Stefania Auci | Sycylijskie lwy, Zima lwów

Wszystko zaczyna się w 1799 roku, kiedy to dwaj bracia - Paolo i Ignazio Florio - opuszczają rodzinną Bagnarę i przenoszą się do Palermo. Tam otwierają skromny sklep z przyprawami i wspólnymi siłami próbują odnaleźć się w nowym miejscu, pełnym zarówno wielkich możliwości, jak i zawistnych spojrzeń. Z biegiem czasu ich biznes rozkwita, a im bogatsi stają się bracia, tym mocniej uwaga całego miasta skupia się na tej dwójce, co przysparza im nie tylko pieniędzy, ale również wrogów.

Stefania Auci zabiera nas w niesamowitą podróż w czasie, przedstawiając losy włoskiej rodziny Florio. Tło historyczne, uparci i często bezwzględni męscy bohaterowie oraz silne kobiece portrety, a także wzloty i upadki jednej z najbogatszych sycylijskich rodzin. Wszystko to okraszone przepięknym stylem, bo Stefania Auci pisze tak, że nie sposób oderwać się od jej książek i nie zachwycać się nimi na każdym kroku. Niezwykle barwny styl i wielki talent do kreowania historii, które niemalże czytają się same. Oba tomy oparte są na prawdziwych wydarzeniach, jednak autorka niejednokrotnie powtarzała, że wzbogaciła je własną wyobraźnią. I tak powstały dwie wspaniałe powieści historyczne.

Nie da się wymazać tego, kim się jest, bez względu na to, ile pieniędzy człowiek na to wyda.
- Stefania Auci, "Sycylijskie lwy"

Bohaterowie są tutaj bardzo wyraziści i charakterni, jak na Włochów przystało. Choć to mężczyźni odnoszą sukcesy i są na pierwszym planie, to jednak kroku dorównują im niesamowite kobiety, które w walce o dobre imię rodziny są w stanie posunąć się do ogromnych wyrzeczeń, często kosztem własnego szczęścia. Niektóre postacie lubi się bardziej, inne mniej, jednak każda z nich ma swoją rolę do odegrania. Dzięki różnicom w ich charakterach książki te żyją i dostarczają wielu różnych emocji oraz przeżyć. Muszę wspomnieć również o Palermo, które odgrywa tu rolę godną bohatera pierwszego planu. To brudne, smutne miasto, które daje i zabiera, nie bacząc na konsekwencje.

„Sycylijskie lwy” to wielka historia przedsiębiorczości i sukcesu, natomiast „Zima lwów” jest przepełniona smutkiem, ma w sobie więcej melancholii i rezygnacji. Już pierwszy tom czytało mi się świetnie, jednak to drugi zrobił na mnie największe wrażenie. Autorka sprawiła, że historia rodziny Florio żyje i będzie żyła we mnie przez długi czas.

Poproszę więcej takich książek w tym roku!

Porównywarka cen zawiera linki afiliacyjne.

Czytaj »